O PSYCHOTERAPII GESTALT CZĘŚĆ II.
W tej części artykułu „O psychoterapii Gestalt” chciałbym wyjaśnić na czym polegają interwencje terapeutyczne stosowane w tej modalności, a także przybliżyć strukturę psychoterapii jak i specyfikę relacji psychoterapeutycznej.
- Interwencje terapeutyczne, struktura terapii.
W psychoterapii Gestalt kładzie się duży nacisk na to, żeby klient uczył się brać odpowiedzialność za siebie, swoje decyzje, zachowanie, emocje, myśli i swoje życie. Jest to możliwe m.in. dzięki temu, że współtworzy z terapeutą autentyczną relację, w której może sam decydować o sobie oraz decyduje czym chce się zajmować w terapii. Struktura faktycznie pozostawia wobec tego dużo „przestrzeni” klientowi. Z drugiej strony, po stronie terapeuty leży: odpowiedzialność za odpowiednie przygotowanie zawodowe, świadomość procesu terapeutycznego i wprowadzanie interwencji na rzecz tego procesu i rozwoju klienta, ustalenie precyzyjnego kontraktu, przestrzeganie zasad etycznych. Terapeuta w terapii Gestalt jest aktywny i zaangażowany, a strukturę terapii współtworzy z klientem zgodnie z zakresem odpowiedzialności każdego z nich. Więcej o podejściu Gestalt można poczytać na stronie:
http://www.psychologia.edu.pl/czytelnia/50-artykuly/1036-teoria-i-praktyka-terapii-gestalt-czesc-i-elementarne-wprowadzenie.html
- Relacja terapeutyczna w psychoterapii
Dla podejścia Gestalt bardzo charakterystyczne jest to, że terapeuta dzieli się z klientem swoimi emocjami, myślami, wyobrażeniami. Czasami przytacza fakty ze swojego życia. Może się wydawać, że relacja terapeuty z klientem jest koleżeńska, tak jednak nie jest. Działania terapeuty są celowe i podporządkowane procesowi leczenia. Nie ma miejsca w terapii Gestalt na zapraszanie klienta do plotek czy realizacje czysto towarzyskich potrzeb terapeuty. Relacja terapeuty z klientem ma służyć temu drugiemu do jego rozwoju. Ważne są granice kontaktu oraz to, że terapeuta pozostaje w swojej roli (również po zakończeniu terapii). Terapeuta dzieląc się swoimi emocjami, myślami czy wrażeniami buduje autentyczną relację z klientem. Daje prawdziwe wsparcie klientowi, jest szczery. „Wnosi” jednak to co dzieje się po jego stronie wtedy, gdy może to być pomocne dla klienta; mając na uwadze jego dobro i cele na które są umówieni. Przykładowo: gdy klient pracuje w terapii nad tym, że zraża do siebie ludzi i nie wie dlaczego, to terapeuta może podzielić się z klientem tym w jaki sposób niektóre z zachowań klienta są dla niego trudne. Będzie to zaproszenie do przyjrzenia się temu jaką funkcje pełnią dla klienta niektóre z jego zachowań i temu czy istnieje możliwość ich zmiany poprzez zaspokojenie potrzeb w inny sposób. Daje to szansę na rozwój.